Mensen die niet alleen zijn hebben altijd maar makkelijk praten.
Je krijgt vaak te horen, joh meid, je kan gaan en staan waar je wilt, je hoeft met niemand rekening te houden. Maar wil ik dat wel? Nee, ik zou best met iemand rekening willen houden. En weet je dat gaan en staan waar je wilt dat is inderdaad fijn, maar je komt wel altijd weer terug in dat lege huis. Als je iets meemaakt kan je het met niemand delen. De "vaste" mensen zien alleen maar dat soort dingen, maar soms zeg ik wel eens, zullen we een paar dagen ruilen, wedden dat je gek wordt van de stilte om je heen.
Natuurlijk is het niet altijd vervelend. Ik ben een gezelligheidsdier. Maar om het gezellig te hebben moet ik wel altijd de deur uit, tuurlijk maak je het voor jezelf wel gezellig, maar dat is anders. Een gezellig babbelen, of lachen met elkaar, als je daar behoefte aan heb moet je de deur uit.
Nee alleen zijn is niet altijd leuk of fijn. Tuurlijk geniet ik ook van de momenten dat ik met eengoed boek onderuit op de bank kan. Heerlijk niemand die je van die bank af stuurt.
Ik ben eigenlijk wel benieuwd of er meer mensen zijn die tegen dit soort commentaren aanloopt.
Ik ken deze verhalen, ik heb ze zelf ook vaak genoeg gehoort en meestal was het van mensen die getrouwd waren. Het mes snijdt inderdaad aan 2 kanten, je kunt doen waar je zin in hebt maar de andere kant is dat je sommige dingen niet kunt delen met iemand.
Tuurlijk vindt ik mijn vrijheid heerlijk maar op sommige momenten baal ik omdat er die ene niet is in je leven. En de meeste reacties die ik terug krijg is dat ik dan weer een relatie romantiseer alsof ik niet besef dat het hebben van iemand in je leven alleen maar rozegeur en maneschijn is er komt wel degelijk meer bij kijken. En tuurlijk heb je je goede en minder goede momenten en moet je rekening met elkaar houden.
Ach, laten we maar zeggen dat het gras bij de buren altijd groener is voor zowel singles als mensen die een relatie hebben.
alleen zijn, dat is helemaal niet zo erg. als het maar niet te lang duurt ik ben dan weer zo iemand dat eigenlijk geen vriendenkring heeft en dan ook nog in een stad woon waar ik niemand ken. ik ben geen overdreven sociaal type, ga weinig op stap, mis natuurlijk soms wel een gesprekspartner, een maatje, maar voor de rest heb ik het prima naar mijn zin, maar...
ja dan komt die maar.. alleen is soms wel erg alleen.. ik word er niet depressief van, word er niet ziek van, de muren komen niet op me af. ik ga als ik vrij ben altijd lekker de stad in, andere steden bezoeken en dat doe ik allemaal alleen. ik ga heel af en toe naar familie. en dat is het. daarentegen zie ik op mijn werk de hele dag door mensen, heb toffe collega's, en heb het altijd wel druk, dan is het fijn om thuis te komen naar een rustige omgeving. ik kijk graag tv, ik lees graag, luister naar muziek, chat af en toe etc etc.. ik kom mijn dag wel door.. en ook dat doe ik altijd alleen. ik heb daar geen problemen mee..
wat ik nu wel heb, is dat ik me afvraag of ik wel met iemand kan samenwonen, dan zou ik zoveel moeten delen. ik ben nu al zo gewend om alles zelf te doen, alles alleen te doen. en als er een man in mijn leven komt, word het wel een hele omschakeling, aanpassing... maar wel een leuke verandering denk ik ook..
ja ach.. er zijn altijd positieve en negatieve dingen op welk gebied dan ook, het is vooral zaak om er niet zo moeilijk over te doen en te accepteren dat het zo is en vooral te genieten of het nou in je uppie is of met een partner.. genieten is het belangrijkst...
inderdaad is alleen zijn geen ramp, maar inderdaad een beetje feedback is ook wel eens lekker.
En inderdaad denken ( getrouwde ) stellen dat je het partnerschap romantiseer. Ik zeg dan meestal, tjonge jullie hebben het samen zo vervelend he? Daarmee wil ik aangeven dat ik ook wel weet dat niet alles altijd rozegeur en maneschijn is. Maar hun hebben toch ook een (leuke) relatie, dus waarom zal ik dat dan niet mogen. Soms kan ik zo kwaad worden daarom, net of ik dom ben dat ik dat zelf niet kan bedenken dat het ook wel eens geen rozegeur en maneschijn is.
Maar goed, als je alleengaand bent en er zit geen relatie of romance aan te komen, kan je het maar beter accepteren dat het zo is he, anders zal je er wel ziek van worden.
Leuke discussie. Ja het is maar net wat je er zelf van maakt. Je kunt zielig gaan doen, maar je kunt er ook uit gaan. En daarom ben ik een half jaar geleden een eigen site begonnen, waar ik allerlei activiteiten voor singles organiseer. En ik krijg altijd positieve reacties. En als je dan 's avonds thuiskomt, heb je weer iets om over na te denken. Dan hoor je ook van andere mensen hun probleempjes en dan denk ik mijzelf: ik heb het eigenlijk zo slecht nog niet.
Een relatie kan fantastisch zijn, maar heeft ook zijn keerzijde. Als je alleen bent, hoef je met niets en niemand rekening houden. En dat heeft ook zijn voordeel. En door de activiteiten heb ik toch het gevoel gekregen dat ik er niet alleen voor sta. En dat is een heel prettig gevoel.
Een relatie kan fantastisch zijn, maar heeft ook zijn keerzijde. Als je alleen bent, hoef je met niets en niemand rekening houden. En dat heeft ook zijn voordeel.
Ik gaf ook aan dat een relatie ook niet altijd je van het is. En ja natuurlijk is het zo dat je geen rekening met andere hoeft te houden als je alleen bent. Ik zie het vaak ook als een voordeel. Maar het is ook geregeld een nadeel, omdat buitenstaanders denken....oh dat doet zij wel, ze heeft toch geen gezin om rekening mee te houden. En dat doet soms wel eens pijn.
Ik ben zeer zeker niet zielig. Want ik vind het ook vaak heerlijk om alleen te zijn en dat ik alleen bent. Maar ook zijn er van die dagen ( zoals vandaag) dat je je wel heel alleen kan voelen als je de hele dag door het kl.... weer maar binnen zit. En ben je met meerdere heb je toch nog een gesprekspartner of kan je samen iets onder nemen.
Het gaat mij er om, dat soms zo naar je gekeken kan worden van "nou die mankeert wat hoor" omdat ik nog steeds alleen bent. En daar kan ik me zo kwaad over maken. Of dat je niet helemaal normaal bent.
Tja alleen zijn is heus zo rot niet. En feedback krijg ik van genoeg mensen. Maar wat ik soms echt mis is dat je niet die ene speciale persoon voor iemand bent.
In een relatie zijn bergen met problemen en bergen met leuke dingen op te noemen. Maar een feit is (of zou moeten zijn) is dat je wel speciaal bent voor elkaar en dat je uiteindeljik altijd op elkaar kan leunen.
En al heb ik nog zo veel vrienden er is niemand echt speciaal voor mij en ik niet voor hem.
Zie toevallig ook mijn laatste column. Ik kijk niet vaak op het forum maar vind het wel leuk om te zien dat juist nu ik deze column geschreven had en wilde gaan plaatsen, dit onderwerp op het forum besproken wordt. Toeval is de wereld nog niet uit.
Een relatie is niet alles en alleen zijn is niet alles...beide situaties hebben hun voor- en nadelen...als je alleen bent word je nog wel eens zielig gevonden en dat vind ik dus grote onzin...uit ervaring weet ik dat eenzaamheid in een relatie veel erger is dan alleen zijn...als je je feedback buiten je relatie moet gaan zoeken, kun je net zo goed single zijn...
__________________
"Tussen de schemer en de avond
Verdwaal ik elke keer...."
Wat ik jammer vind is dat er gesteld wordt dat getrouwde mensen altijd op een bepaalde manier reageren. Ben bijna een kwart eeuw getrouwd geweest maar op deze vreemde manieren heb ik nooit gereageerd op ongetrouwde vriendinnen en kennissen. Wel vaak, van vooral de vriendinnen, de opmerkingen gekregen dat ik teveel samen deed met mijn echtgenoot. (!)
Nu ben ik dus ook alleen, dat figuur met die zeis kwam onverwachts in het midden van de nacht en die had ik graag een rotschop verkocht.
Na ruim een half jaar kan ik eindelijk zeggen dat het wel weer gaat, maar alleen dankzij de steun van mijn (internet) vriendinnen en het feit dat ik een baan heb met prima collega's. Het is geen jas die je zomaar uittrekt. Ik heb nooit de vrijheid hoeven benijden van de vrijgezelle dames en heren in mijn vriendenkring, had altijd de vrijheid en koos er zelf voor om rekening te houden met mijn partner. Dat werkte uiteraard twee kanten op, anders blijf je niet bij elkaar.
Ik kan goed alleen zijn, maar het huishouden op poten zetten lukt mij van geen kanten: het blijft een zooitje. Daarin mis ik mijn partner het meeste: de aansturing en het samen dingen oppakken. Er zijn goede buren, die mij helpen bij van alles waar mannen net even handiger in zijn, zodat ik het een volgende keer zelf kan.(emancipatie blijft in het vaandel staan)
Wat mij in het verkeerde keelgat is geschoten is dat veel vrienden/vriendinnen hebben afgehaakt sinds ik alleen ben. krijg je van die opmerkingen als:'Ik weet niet hoe ik hiermee moet omgaan...' Nee, ik zeker wel? Maar ik ga wel door, ben net in mijn eentje op vakantie geweest, heb mijn rijbewijs gehaald, kook wekelijks minstens drie keer en ga af en toe in mijn eentje op stap. En ja, het is best lekker om geen rekening te hoeven houden met een wachtende partner wanneer iets uitloopt. Maar het is ook stomvervelend om niemand te hebben die vraagt hoe het was wanneer je dan eindelijk thuiskomt of met wie je zomaar kunt kletsen over van alles en nog wat. En ik blijf het leuker vinden om samen ergens naar toe te gaan dan alleen.
Nee, ik zoek zo gauw niet weer een huisgenoot. Maar het zou best prettig zijn om weer iemand te hebben bij wie je op regelmatige basis een ei kwijt kan (of een hok met kuikens, als je te lang hebt zitten broeden).
Alleen zijn heeft zeker voordelen, maar wanneer je er niet voor hebt gekozen is het niet altijd een feest.
inderdaad is alleen zijn geen ramp, maar inderdaad een beetje feedback is ook wel eens lekker.
En inderdaad denken ( getrouwde ) stellen dat je het partnerschap romantiseer. Ik zeg dan meestal, tjonge jullie hebben het samen zo vervelend he? Daarmee wil ik aangeven dat ik ook wel weet dat niet alles altijd rozegeur en maneschijn is. Maar hun hebben toch ook een (leuke) relatie, dus waarom zal ik dat dan niet mogen. Soms kan ik zo kwaad worden daarom, net of ik dom ben dat ik dat zelf niet kan bedenken dat het ook wel eens geen rozegeur en maneschijn is.
Maar goed, als je alleengaand bent en er zit geen relatie of romance aan te komen, kan je het maar beter accepteren dat het zo is he, anders zal je er wel ziek van worden.
Dit herken ik maar al te goed, ik heb dit al zo vaak gehoord af en toe denk ik dan gunnen jullie het mij dan niet om iemand naast mij te hebben. En je laatste woorden kloppen als een bus ik heb dat letterlijk ondervonden.
Ik denk dat je het in eerste instantie goed met jezelf moet kunnen vinden, om ook goed het alleen-zijn te kunnen accepteren....in mijn geval heb ik er zèlf voor gekozen, maar als jezelf niet degene bent die een relatie verbreekt, kan ik me voorstellen dat het (zeker in het begin) ziekmakend is om alleen te zijn...
__________________
"Tussen de schemer en de avond
Verdwaal ik elke keer...."
Ik las net jouw verhaal hier en jij verwoorde precies hoe het is! Veel vrienden/ familie zeggen ik kan heel goed alleen zijn als hun partner weg is. Maar zei weten dat er straks of over een paar dagen weer iemand "thuis"komt. Ik weet uitervaring dat dit een heel ander gevoel bij je neerlegt. Toen mijn toenmalig vriendin 3 weken naar America ging, had ik het heerlijk naar mijn zin: lekker rust, overal naartoe waar je zelf wil maar je weet dat er weer iemand naar je terug komt. Nu kom ik ook elke avond in een leeg huis thuis, niemand die je aan het lachen kunt maken of gewoon lekker kunt tegen klagen over die baas op je werk.Dit is een heel ander gevoel dan wanneer je "tijdelijk"alleen bent.
En zeker, single zijn heeft zijn voordelen, maar geef mij maar een goede relatie. Helaas weet je vantevoren nooit of een relatie goed wordt en ook goed blijft.
Maar denk de volgende keer als iemand zoiets tegen je zegt: single worden kan iedereen overkomen, ook hun zelf!
Single zijn heeft wel voordelen dat wel maar ik zal wel heel graag echt goede vrienden hebben of het hoeven niet eens heel goede vrienden te zijn, gewoon mensen waarmee je gezamelijke interesses kunt delen, gewoon leuk, zonder dat je elkaar claimd. Als 20er had ik geen moeite met vrienden maken maar nu ik in de 30 ben vind ik dat erg lastig. Ik stap niet snel ergens alleen op af. Thuiskomen in een leeg huis heb ik niet zo veel moeite mee want echt een leeg huis heb ik niet, word altijd heel blij van mijn hond, mijn poepie, ja het is als het ware mijn kindje die ik als het kan overal mee naartoe neem. Het beest is wel erg verwend haha, ja ik zit vol met liefde en ja geen partner dus dat beest heeft een hondeleven als een God in Frankrijk, lol. Momenten samen met een partner delen, samen lekker eten, op de bank hangen, samen er op uit gaan, samen fietsen, genieten van de natuur. Ik ben ook echt iemand die passievol is, goed luisterd, altijd vrolijk en positief, veel humor en toch...... Zou ik gewoon bang zijn mijn vrijheid kwijt te raken? Bindingsangst? Ben ik te kritisch???
jazeker!!! Ik loop regelmatig tegen die argumentatie aan! Sterker, sinds ik single ben heb ik het gevoel dat ik letterlijk uitgekotst wordt door de maatschappij!!! Vaak komt die uitspraak door mensen die niet weten waar ze over praten. Baal er ook van maar helaas zijn er potloden en potloden!!
Wat een goed onderwerp voor een discussie, ik ben nieuw op dit forum omdat ik er stapelgek van word van die opmerkingen. Ze komen ook altijd van mensen die niet alleen zijn is me opgevallen. Ze hebben dus een mening over een situatie waar ze niet in zitten. Tevens hebben ze ook een mening over hoe ik mijn leven moet leiden en in welke fase van het verwerkingsproces ik nu zit. Nooit gehoord zeker van het feit dat iedereen anders is en dingen niet op dezelfde manier verwerkt worden. Heerlijk dat ik nu eens kan lezen dat ik niet de enige ben die dit zo ervaart.
ik ben dan weer zo iemand dat eigenlijk geen vriendenkring heeft en dan ook nog in een stad woon waar ik niemand ken. ik ben geen overdreven sociaal type, ga weinig op stap, mis natuurlijk soms wel een gesprekspartner, een maatje, maar voor de rest heb ik het prima naar mijn zin, maar...
als je alleen bent dan hebben geen anwoord
