Ik ben deze topic maar op Priet Praat begonnen omdat hetgeen dat ik even kwijt wil te gek voor woorden is! Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik hier even mijn frustraties neer plant. Ik heb namelijk de afgelopen 2 dagen huilend en slapend doorgebracht. En waarom? Omdat ik single ben... Bah! Als er iets is waar ik een hekel aan heb, dan is het wel zelfmedelijden!
Ik heb echt een onwijs leuk leven, huur een huisje, heb een lieve familie, geweldige baan, leuke auto en ben bovendien nog maar 24 jaar. Ik kan werkelijk nog alles doenwat ik maar wil! De enige reden waarom ik me zo rot voel is omdat iedereen maar dan ook iedereen in mijn omgeving een vriend of vriendin heeft. Nu moet ik morgen en volgend weekend meedoen aan de gezellige "familie bijeenkomsten",altijd een feest. Mijn jongere zusje heeft een nieuwe vriend (nummer tig) die ze natuurlijk vol trots aan de hele familie voorsteld. Uiteraard komt de vraag richting mij "wanneer neem jij nou eens iemand mee naar huis" en het verwijt "Je bent ook veel te kieskeurig op gebied van mannen" weer voorbij. Dat ik vorige jaar nog samenwoonde met iemand die mij op meer dan 1 manier gebruikte en ik het bovendien eigenlijk best OK vind in mijn eentje, lijkt niemand te snappen.
Natuurlijk is het niet altijd leuk om alleen te zijn, maar het leven moet je zelf leuk maken! Is er iemand die begrijpt wat ik bedoel? Ik ben echt niet zielig, ik heb alleen zo vreselijk de pest er in!!! Waarom denken mensen dat je als single ongelukkig bent?
Ik ben een veertig-jarige vrouw en nog steeds single. Mijn laatste relatie ging een jaar geleden uit. En sindsdien ben ik weer alleen. Niet alleen heb ik geen relatie maar geleidelijk heb ik het contact met mijn vriendinnen ook laten verwateren. Mijn vriendinnen zijn allemaal getrouwd en hebben kinderen. Onze levens zijn te verschillend, de dingen waar wij ons mee bezighouden verschillen teveel van elkaar waardoor ik merkte dat ik te weinig met hen te bespreken en te delen heb.
Ik vind het jammer dat ik geen "eigen vent" heb maar anderzijds weet ik ook dat ik in mijn eerdere relaties, mij eenzamer heb gevoeld dan nu "zo in mijn eentje". Dit kwam omdat we eigenlijk niet bij elkaar pasten.
Op dit moment geniet ik van de voordelen van het single zijn. Namelijk volledige vrijheid en onafhankelijkheid om datgene te doen wat ik zelf wil. Ik heb een geweldige baan als medisch specialist waar ik mij voor de volle 100% kan inzetten. Ik ben hard aan het werk om mijn carriere uit te bereiden. Binnenkort ga ik er part-time nog een academische studie erbij doen.
Ik kan mij voorstellen dat je omgeving jou het gevoel kan geven dat je "zielig" bent, door allerlei "goedbedoelde" vragen. Dat gebeurt mij ook voortdurend. Trek het je niet aan. Je bent niet zielig! Je bent nog zo jong, je hebt nog alle tijd om te genieten van je vrijheid, om jezelf te ontwikkelen en om nog beter te weten te komen wat je wilt.
En die partner.....kom je misschien wel tegen, ooit. Of misschien ook wel niet, maar dat geeft niet want jij hebt je eigen leven.
Ken je gevoel helemaaaaaaaaaal! En ik wordt er ook ontzettend moe van. Mensen denken dat je zielig bent dat je alleen bent, of je bent te kritisch dat is ook weer zo'n mooie uitdrukking. Ik ben nu ongeveer een jaartje alleen en ik vermaak me prima. Bijna al mijn vrienden en vriendinnen zijn getrouwd, samenwonend of met kinderen. Ben altijd het 3 of 5 of 7de wiel. En als ik dan zeg dat ik gewoon eens gezellig iets met de meiden wil doen, ben ik meteen zielig en denken ze dat ze me moeten gaan koppelen aan iemand.
Ik heb het verder ook prima voor elkaar, leuke baan, leuk autootje, mooi flatje, goede vrienden, lieve familie etc. Eigenlijk niks aan de hand, maar maak dat anderen maar eens wijs. En ja, tuurlijk ben ik een beetje 'kritisch' geworden. Ik heb een paar jaar samengewoond en ben er nu wel achter dat het de beste beslissing was om uit elkaar te gaan, wat toch ook wel ontzettend pijn heeft gedaan. Er zijn me dus nu wel veel dingen bekend die ik echt niet meer wil.
Maar familiefeest en feestdagen zijn idd het ergste. Al mijn neven en nichten hebben kinderen en ik wordt dus behandeld als het 'andere kind' in de familie ........ net of ik nog niet volwassen ben, ben de 30 gepasseerd.... Ik weet niet hoe ik het kan uitleggen. Ben je pas volwassen als je getrouwd bent of als je kinderen hebt, hoor je er dan pas bij? Wil het zeggen dat als je het leuk vindt om zo af en toe te gaan stappen, lekker door te zakken of gewoon eens een keer gek wil doen, dat je dan niet volwassen bent of er niet bijhoort? Ach zo hebben ze allemaal wel iets waar ze een opmerking over moeten maken.
Weet je, ik vind het prima zo, tuurlijk ben ik soms best eenzaam (zit niet voor niks nu op 2e paasdag achter mijn computertje ), anders zou ik liegen. Maar over het algemeen vind ik het echt prima zo en daarom geniet ik er ook nog mooi even van. Kom ik toevallig iemand tegen, en het klikt, dan geniet ik daar wel weer van.
Bedankt voor jullie advies/lieve woorden. Ik heb de paasdagen gelukkig weer overleefd. Het is erg fijn om te weten dat ik niet de enige ben die zich af en toe rot voelt!
Ik persoonlijk vindt rot voelen een te groot woord voor mij, ik voel eerder het gemis van iemand om wat samen mee te doen. En tuurlijk vooral tijdens feestdagen omdat het Huisje, Boompje, Beestje er zo dik op gelegd wordt. Maar daar tegenover staat ik kan doen waar ik zin in heb zoals afgelopen tweede paasdag lekker uitgaan.
En dat de mensen denken dat singles zielig zijn komt volgens mij voort uit sociale programering omdat we worden opgevoed met het idee van een gezin hebben en de media doet daar ook aan mee. En ik heb het idee dat het voor vrouwen nog lastiger is vanwege de biologische klok die tikt ook al geeft de vrouw in kwestie daar niet om.
Bij mij in de familie zijn er meerdere single en de familie ziet in mij de enige waar nog wat kan gebeuren. Oke, toegegeven dat ik de enigste ben die uitga en dingen doe, maar toch legt het soms wel druk op je of je het nu wel of niet wilt. Tijd zal het leren en tot die tijd geniet ik zoveel mogelijk van mijn single leven met alle ups en downs.
ik voel in ieder geval geen druk van wie dan ook, over mijn single-zijn.. ik voel mij ook niet zielig.. ik voel mij ook niet anders dan de niet-single mensen in mijn omgeving.. het ligt er ook aan hoe zij er mee omgaan, of ze mij zien als persoon of als die single vrouw.. en ik denk toch als het eerste.. en ik kan er zelf ook grappen over maken, ik geneer me ook niet dat ik single ben.. ik ben niet wanhopig op zoek naar de ware... ik ben ik en geniet van elke dag, ik geniet van alle kleine dingen.. of ik gelukkig ben.. dat is een 2e.. maar ik accepteer mijn leven zoals het is.. en ik geloof dat anderen in mijn omgeving dat ook hebben.. het is ook wel zo dat ik niet met mijn priveleven te koop loop.. ik ben erg op mezelf.. ik ben er wel eerlijk in als ze me van alles vragen over mijn priveleven.. maar generen doe ik niet... en soms kan ik ook gewoon zeggen dat ik me niet gelukkig voel (momentopname)...of dat ik hardstikke happy ben.. of wat dan ook.. en ik merk ook niet dat mijn omgeving over mij oordeelt.. en so what.. laat ze lekker.. als ze niets anders te doen hebben.. laat ze maar lekker.. maar ik weet dat de mensen in mijn omgeving mij nemen zoals ik ben.. en eenzame feestdagen.. nee dat ken ik niet... je moet er altijd zelf wat van maken.. en niet in zelfmedelijden je tijd verdoen.. daar heb je alleen jezelf mee.. toch? uitaan doe ik amper, maar toch voel ik me niet eenzaam, niet verloren, niet alleen..
en trouwens trek je er niets van aan als anderen zo nodig over je oordelen dat je single bent, laat ze toch, zolang jij maar weet hoe jij je voelt... er zijn altijd mensen die het leuk vinden te zeggen, wanneer ben jij aan de beurt.. duhuh.. alsof je persee een relatie moet hebben om gelukkig te zijn, dat zijn mensen die nooit echt single zijn geweest.. die altijd een partner hebben en die denken dat ze zonder partner niets zijn.. wij single mensen weten wel beter...
Mijn jongere zusje heeft een nieuwe vriend (nummer tig) die ze natuurlijk vol trots aan de hele familie voorsteld. Uiteraard komt de vraag richting mij "wanneer neem jij nou eens iemand mee naar huis" en het verwijt "Je bent ook veel te kieskeurig op gebied van mannen" weer voorbij. Dat ik vorige jaar nog samenwoonde met iemand die mij op meer dan 1 manier gebruikte en ik het bovendien eigenlijk best OK vind in mijn eentje, lijkt niemand te snappen.
), anders zou ik liegen. Maar over het algemeen vind ik het echt prima zo en daarom geniet ik er ook nog mooi even van. Kom ik toevallig iemand tegen, en het klikt, dan geniet ik daar wel weer van. 
