We hebben nogal eens de neiging om te veel in het verleden te blijven hangen. Er is niets mis met een gezonde dosis nostalgie, maar soms staat het nieuw liefdesgeluk in de weg. Het valt in de praktijk niet mee om het verleden te laten voor wat het is en zo onbevangen mogelijk te leven in het hier en nu, zeker niet in de liefde. We zijn geneigd het verleden te idealiseren of het juist de schuld te geven van alles wat in ons leven misgaat in de liefde. Waarom toch die hang naar het verleden? Volgens Carole Gaskell, auteur van het boek Transform your life geeft het verleden ons houvast bij het maken van keuzes. Er komt veel op ons af, de mogelijkheden zijn te over, en zie je dan maar eens staande te houden. Zelfreflectie, nadenken over wie je bent en waar je voor staat, helpt daarbij. Daarvoor moeten we terug naar het verleden, maar dan wel met mate.
De ‘vroeger was alles beter’-valkuil Hoe onzekerder je bent over je relatie, hoe meer je het verleden gaat idealiseren. Ook Ellen heeft daar een handje van. Ellen: ‘Toen mijn vriend en ik elkaar net kenden, spatten de vonken er vanaf. En nu – we wonen inmiddels alweer zo’n vijf jaar samen – voel ik me meer een maatje van mijn vriend (of erger nog: de moeder van zijn kinderen) dan zijn geliefde. Sleur is een groot woord, maar onze relatie is in ieder geval lang niet meer zo spannend als vroeger.’ Je kunt nog verder terugblikken, bijvoorbeeld naar je eerste liefde – typisch eentje die we graag idealiseren – en naar de tijd waarin we de ene vlam na de andere verslonden en nog niet zo zwaar op de hand waren in de liefde.
Wat we vaak verdringen is dat ons prille liefdesleven ook zijn keerzijde had. Wat voelde je je onzeker, toen je je partner net kende. Als hij maar niet op je uitgekeken zou raken, als hij maar een blijvertje was. Stinkend jaloers was je als zijn ex-vriendin bij hem in de buurt kwam. Je liefdesleven is nu misschien wat minder spannend, maar waarschijnlijk wel veel stabieler en bevredigender dan toen.
De valkuil van het idealiseren van het verleden is dat je hierdoor je zelfvertrouwen verliest. Je denkt dat je nooit meer zo gelukkig zult worden als vroeger. Probeer je dan maar eens goed voor de geest te halen hoe je liefdesleven toen écht was, dus ook alle negatieve herinneringen. Je vrienden, die hier een veel objectiever oordeel over kunnen vellen, kunnen je hierbij helpen. Of sla er eens een oud dagboek op na: kommer en kwel wat de klok slaat. Je zult zien dat er ook voldoende redenen zijn om niet naar het verleden terug te verlangen.
De ‘dat komt door vroeger’-valkuil Sommige mensen slagen erin om aan het verleden juist alleen maar negatieve herinneringen over te houden. Carin is ervan overtuigd dat het feit dat ze nog steeds de ware niet heeft gevonden te wijten is aan vergissingen die ze in het verleden heeft gemaakt op mannengebied. Carin: ‘Ik had me nooit moeten inlaten met dominante mannen, want daardoor ben ik ook nu nog geneigd om alles maar te pikken van de vriendjes die de revue passeren, met alle gevolgen van dien. Als ik vroeger wat selectiever zou zijn geweest, dan had ik nu een beter manbeeld gehad en had ik nu veel meer vertrouwen in de liefde gehad.’
De valkuil van het verleden de schuld geven is dat het je ervan weerhoudt om alles uit het leven te halen wat erin zit. Je beschouwt het keer op keer falen als een voldongen feit – ‘dat komt nu eenmaal door wat er in het verleden is gebeurd’ – en daardoor onderneem je niet genoeg actie om jezelf van het tegendeel te overtuigen.
Ook deze valkuil kun je ontwijken met hulp van je vrienden. Vraag of zij je willen corrigeren zodra je weer begint af te geven op het verleden, zodat je die slechte gewoonte zo snel mogelijk afleert. Neem het jezelf niet kwalijk dat je indertijd niet de meest verstandige keuzes hebt gemaakt en wees eens wat vergevingsgezinder tegen jezelf. Hoe positiever je over jezelf denkt, des te vrijer je je voelt in een nieuwe relatie. Eentje waarbij je het verleden kunt laten voor wat het is.
Dat is een opmerkelijk verhaal en wat mij direct opvalt is dat het woord valkuil regelmatig wordt gebruikt.
Ik steun meer de gedachte dat 'valkuilen' noodzakelijk zijn. Zij vormen de bronnen van inspiratie, het is je IK dat van de resultaten van je valkuilen leert. Het is ook je IK dat probeert je te behoeden voor vergissingen en pijnlijke confrontaties die je eerder hebt meegemaakt.
Er zijn mensen die (vroeger) het goed met mij voor hebben, door mij te herinneren aan een oud gezegde over: een ezel stoot... enz..
valkuilen,die zijn ervoor om erin te vallen!en die heb je idd soms nodig om vooruit te kunnen komen.maar op een gegeven moment zul je toch zover moeten komen dat je de signalen herkend,dat het mis gaat,en je jezelf kan behoeden om voor de zoveelste keer in dat gat te vallen.pas dan heb je iets geleerd over jezelf,en dan kan je doorlopen.
ik ben de beste in heel erg vaak in een kuil te vallen,mooi gezegde:een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen,nou ik wel honderd keer soms,voor ik het doorheb!zijn dat nou die lessen van het leven?ik had vroeger een hekel aan leren!haha.
Idealiseren en beeldvorming is een uiterst menselijk proces. Ik maak mezelf er dagelijks schuldig aan. Ik denk diep in mijn hart nog steeds dat mijn eerste liefde mijn grootste was. Voor alle vrouwen na haar is zij de toetssteen. Dat maakt het aangaan van een nieuwe relatie lastig, want tja... kritisch. Die schone lei is nooit helemaal 100% schoon.
valkuilen,die zijn ervoor om erin te vallen!en die heb je idd soms nodig om vooruit te kunnen komen.maar op een gegeven moment zul je toch zover moeten komen dat je de signalen herkend,dat het mis gaat,en je jezelf kan behoeden om voor de zoveelste keer in dat gat te vallen.pas dan heb je iets geleerd over jezelf,en dan kan je doorlopen. ik ben de beste in heel erg vaak in een kuil te vallen,mooi gezegde:een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen,nou ik wel honderd keer soms,voor ik het doorheb!zijn dat nou die lessen van het leven?ik had vroeger een hekel aan leren!haha.
Wat een geluk ik ben niet de enige, ik trapte vroeger ook heel vaak in dezelfde valkuil.
Idealiseren en beeldvorming is een uiterst menselijk proces. Ik maak mezelf er dagelijks schuldig aan. Ik denk diep in mijn hart nog steeds dat mijn eerste liefde mijn grootste was. Voor alle vrouwen na haar is zij de toetssteen. Dat maakt het aangaan van een nieuwe relatie lastig, want tja... kritisch. Die schone lei is nooit helemaal 100% schoon.
Kritisch?
Ja, dat ben ik ook, als ik een vrouw zie dan denk ik, wauw.
Maar ja gelijk komt het Verstand met het eisenpakket, zo van, zij is te ...., te ...., enz... Kortom kritisch tot en met.
Maar er is nog iets zoals het Gevoel. Nog niet zo lang geleden kwam ik in gesprek met een vrouw die ik al heel lang ken en ze zei, nadat ik bovenstaand verhaal vertelde, "wat als er een echt een liefdespijl je raakt"?
Ik dacht gelijk aan Cupido, naar alle waarschijnlijkheid, eigenlijk weet ik het zeker, zal ik alle eisen die ik ooit stelde in een keer overboord gooien.
Misschien kan je voorzichtig stellen dat kritisch zijn een vorm van verdediging is, je wilt wat weten zonder dat je al te kwetsbaar opstelt??? Je onzekerheid camoufleren???
Misschien kan je voorzichtig stellen dat kritisch zijn een vorm van verdediging is, je wilt wat weten zonder dat je al te kwetsbaar opstelt??? Je onzekerheid camoufleren???
Dat hoef je niet voorzichtig te stellen, dat IS bij mij gewoon zo. Het is niet erg, het hoort erbij.
