Ik ben al een hele tijd via internet aan het daten, chatten enz.... soms komt daar een leuke vriendschap uit voort en soms is het een afknapper of loopt het met een sisser af... Maar...........ikmerk toch dat er nog steeds een enorm taboe op ligt.........dusdanig dat ik, als ik de ware er zou ontmoeten het niet eens zou vertellen denk ik.........ik bedoel....als anderen later zouden vragen...hoe hebben jullie elkaar ontmoet? Dan zou ik er toch om liegen terwijl ik dat belachelijk vind........
Wil graag eens weten of iemand ook die ervaringen heeft en hoe jullie er over denken....
Ik heb ook al via datingsites contact met enkele vrouwen gehad. Helaas is hier nog niets uit voortgekomen. Maar als ik op een datingsite de ware zou ontmoeten, zou ik er zeker niet over liegen, maar juist vertellen dat ik haar ontmoet heb via internet. Dit lijkt me de enige manier om te zorgen dat het taboe verdwijnt.
in feite is het raar dat het nog steeds een soort van taboe is,want inmiddels maken 1000den mensen gebruik van internetdaten,en ook vriendschappen zoeken via internet.en waarom is het een taboe?volgens mij omdat toen het in de kinderschoenen stond mensen je zielig vonden als je via internet een partner zocht,dan kon je blijkbaar in het echte leven niemand krijgen.en misschien dat veel mensen dat nog steeds denken,bewust of onbewust.
dat taboe gaat wel over,er word steeds meer over gesproken en ook hoor ik vaker om me heen dat mensen elkaar via internet hebben leren kennen.persoonlijk trekt mij dat helemaal niet,ik wil een evt partner 'gewoon'ín het echte leven tegen het lijf lopen.hoor meestal negatieve ervaringen van daten via internet,maar ik heb ook een succes verhaal in eigen omgeving:mijn zus heeft haar man via internet leren kennen vorig jaar,inmiddels zijn ze getrouwd.maar uit cijfers blijkt dat er in verhouding tot de mensen die internetdaten,er weinig relaties uit voort komen,ik heb wel een idee waarom maar dat is misschien iets voor een ander topic.
Ikzelf heb mijn vriend via internetdating ontmoet. Toen ik begon met het internetdaten vertelde ik het alleen een select groepje mensen. Toen ik mijn vriend ontmoet had ben ik ermee gestopt mijn datingactiviteiten te verzwijgen: het is veel makkelijker openlijk erover te praten en gewoon, zonder gêne te zeggen: we hebben elkaar via een datingsite ontmoet. Klaar. Juist de manier waarop je het brengt doet het taboe als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Het geeft ook weer een nieuw gespreksonderwerp. Juist als je er open over doet durven mensen verder te vragen.
zoekend nog steeds zoekend de ene na de andere site, nee in het ware leven kan ik niemand ontmoeten, helaas ben ik daar te verlegen voor.
Maar ook op het internet lukt het niet geen reacties, de reacties die ik stuur worden standaard niet beantwoord. het enige contact dat ik tot nu toe heb gehad was iemand die mij als "reserve" gebruikte
zijn er nog vrouwen die echt op zoek zijn ik weet het niet ik ken geen succesverhalen uit de eerste hand
Mijn verhaal is er een zoals ik er heel veel heb gehoord.
misschien cliche anonymous,maar je hebt vast wel eens gehoord dat als je zoekt,je haar niet vind en als je stopt met zoeken,ze er ineens is?als je zegt dat je de ene na de andere site afgaat,dan klinkt het mij in de oren alsof je vooral daar mee bezig bent in je leven,en ik geloof niet dat dat goed voor je is.uit onderzoek blijkt trouwens dat mensen die daten via internet maar op hooguit 2 datingsites staan ingeschreven!probeer je gedachten eens een andere richting uit te duwen,meer van:als ze komt is dat geweldig,maar als dat niet gebeurd,is dat ook goed,dan is de tijd nog niet daar.
je zegt dat je te verlegen bent om in het echte leven iemand te ontmoeten,ik neem aan dat je bedoeld iemand aanspreken,gewoon een praatje maken met een vrouw die je leuk vind?bedenk dan wel dat je niet de enigste bent!iedereen,man en vrouw,is nerveus als ze dat willen gaan doen,en verlegenheid is echt niet iets waar een vrouw op afknapt hoor,de meeste vrouwen die echt serieus op zoek zijn,hebben dat liever dan zo'n macho die overal zijn woordje klaar heeft.als een vrouw jou niet wil omdat jij niet zo'n durfal bent,weet dan dat ze niet serieus is,en jij haar helemaal niet zou moeten willen.
de nadelen van internetdaten weet iedereen wel,je weet nooit zeker of degene de waarheid spreekt,je bent altijd anoniem dus je kan liegen dat je barst,er zijn er veel die al een relatie hebben en/of gewoon willen weten hoeveel reacties ze krijgen,verder willen ze niets,als je iemand niet meer ziet zitten dan kun je zo stoppen met mailen,zonder dat je ter verantwoording word geroepen,enz enz,en al die dingen spelen mee,zie dan maar eens het kaf van het koren te scheiden.en,anonymous,mocht je wel een contact opbouwen via internet,dan zal er een keer een dag komen dat je haar ontmoet,ben je dan niet te verlegen?het lijkt me dan juist makkelijker als je iemand gewoon tegen het lijf loopt,omdat je dan meteen ziet en voelt en merkt hoe jullie elkaar vinden,op internet kan dat niet!en nogmaals,een vrouw die jou leuk vind en serieus is,zal je echt niet afwijzen omdat je verlegen bent,doet ze dat wel,dan is ze geen partij voor jou.
verder vind je op internet trainingen voor het daten in het echte leven en daten op internet,misschien dat je daar nog wat wijzer van word?je weet maar nooit toch?
"uit onderzoek blijkt trouwens dat mensen die daten via internet maar op hooguit 2 datingsites staan ingeschreven!"
Dit is pure onzin. Een heleboel mensen staan bij 3 of 4 sites ingeschreven om hun kansen te vergroten. Waar heb je over dat "onderzoek" gelezen?
Nog een tip: kijk ook eens naar de nieuwe niche-sites die langzaam oprukken. Die richten zich op één segment (hoogopgeleiden, interraciaal, jongeren) waardoor je slagingskans veel hoger ligt.
ik weet niet meer waar ik dat gelezen heb,het is een paar maanden terug,en ik geloof wel dat het zo is,tenminste als iemand verstandig is.verder maakt het me niets uit,ik heb er geen enkel belang bij omdat ik niet aan internetdaten doe.
wat betreft die datingsites die speciaal voor bepaalde doelgroepen zijn,dat vind ik helemaal niks,liefde heeft niets te maken met opleiding,ras of wat voor onderscheid dan ook.je vergroot je kansen daarmee niet,maar verkleind ze juist omdat je bij voorbaat al heel veel andere mensen buitensluit,een soort zakelijke markt dus,ipv gevoelens.maar dat zijn alle datingsites inmiddels geworden.
Ikzelf heb mijn ex4-jaar geleden via de babbelbox (telefoon) leren kennen. Als ik hem in levende lijve was tegengekomen was hij mij niet opgevallen, toch ben ik zielsveel van hem gaan houden, maar het mocht niet baten. Ook wij hebben in onze omgeving maar bij hoge uitzondering verteld hoe we elkaar hebben leren kennen. Nu is het minder taboe en zou ik er niet zo geheimzinnig over doen. Ik heb geen spijt van mijn relatie, maar ik ondervondt wel hinder van het niveauverschil.
Ik gun iedereen van harte geluk in de liefde en vindt je dit via een datingsite dan is dit mooi meegenomen. Waar ik alleen voor terugdeins is dat "papier" geduldig is. In mijn zoekmachine gaat mijn voorkeur toch uit naar iemand met hetzelfde opleindingsniveau, zodat ik niet weer dezelfde misser bega. Hoevaak hoor je niet dat mensen uitelkaar gaan omdat de een via internet iemand anders heeft leren kennen. Vreemd gaan. Die kans is nu vergroot omdat het internet een snel toegankelijk medium is. De kans om zomaar iemand tegen komen is natuurlijk veel geringer.
Onderzoeken tonen toch uit dat relaties een hogere slagingskans hebben als de partners, behalve dat ze gelijke interesses hebben, ook van gelijkwaardig opleidingsniveau zijn. Met een partner die je op de werkvloer vindt kun je vaak een langdurige relatie opbouwen.
Ik sta ingeschreven bij een dating site sinds 2001 en heb in die tijd steeds een paar keer andere sites geprobeerd erbij, maar nooit meer dan 2 tegelijk. Meestal probeer ik het voor een maand of twee en dan haal ik mijn profiel weer weg. Ik zit steeds in yo-yo modus; af en toe wil ik het proberen, en dan na een poosje trek ik mij terug. Ik heb denk ik een man of 10 ontmoet, allemaal oprechte, nette mensen. Ik heb een paar contacten aan overgehouden maar mijn grootste klacht is dat de mensen zo ver weg wonen dat een relatie nooit praktisch is. De leukste contacten heb ik van ontmoetingen op vakantie, bij familie, of op mijn werk. Ik zou internet niet erg hoog plaatsen in slagingpercentage, maar misschien doe ik niet genoeg moeite ervoor.
Ik heb geen ervaringen met fakers of vervelende stalkers, maar misschien kan ik snel uit iemand's contactverzoek lezen wat voor persoon het is. Mijn ervaring is wel zo, dat je zsm moet proberen te ontmoeten, en niet steeds mailen of chatten. Chatten vind ik zowiezo vermoeiend.
Tja, internetdating is nog steeds zoiets als vreemdgaan; een hoop doen het maar niemand zegt het. Toen een vriend van mij het aan me vertelde motiveerde ik hem om er meer over te vertellen en dan zie je dat er toch wel een last van hem af viel.
Ook de profielen van mensen kunnen misleidend zijn ja; je kunt invullen wat je wilt. Een vriend van mij vertelde echter over een nieuwe site waar je op één of ander psychologisch model je match kunt vinden... is in ieder geval wel eerlijk haha. Heette volgens mij relamour.
Ik ben het totaal niet eens met alle negatieve verhalen! Ik heb mijn man 4 jaren geleden via een datingsite leren kennen (na een aantal mislukte heen en weer mails met andere mannen) en we zijn inmiddels getrouwd en hebben een dochtertje van bijna 3 jaar. Ook een goede vriendin van mijn man is via een datingsite bij haar man uitgekomen waar ze inmiddels twee kindjes mee heeft. Het kan dus echt wel, maar net als in het 'echte' leven kost het hier ook moeite en tijd om te selecteren... Een partner voor het leven tegenkomen is nu eenmaal niet iets dat je iedere dag overkomt (en gelukkig maar).
