Ik ben 36 en nu zes jaar single en met fasen ben ik daar oke mee, soms zelfs gelukkig met de vrijheid, maar even vaak zijn er de momenten dat ik me wil settlen. Leuke man en kinderen, gelukkig zijn in een relatie. Ik heb in die fase ook het gevoel dat ik alles heb uitgehaald wat er in een vrijgezellenbestaan is (uitgaan, reizen, avontuur) en ben nu klaar voor de volgende fase of mss wel de vorige (ik was 7 jaar samen met mijn ex).
Half september heb ik iemand ontmoet die me aantrekt in heel veel opzichten, alleen hij is druk met allerhande hobbies en wedstrijden bezig, daarom was er weinig tijd om te daten en kwam het er veelal op neer dat ik hem moest bellen, smsen, ... In alle eerlijkheid is dat tegen mijn karakter, ik krijg graag het gevoel dat hij me ook even graag wil zien, toch het klikte zo goed dat ik er wou voor 'vechten'.
Het is niet zo dat ik hem dagelijks belde, het gebeurde dat ik dinsdag belde en dan zondag er op. Zoals gezegd hij had het druk, er was een wedstrijd. Bovendien was een huidaandoening bij hem, dus ik begreep ook wel dat het rustig aan moest, dat hij met levensrichtingen speelde, want stress was geen goede geleide.
Tegelijkertijd speelde mijn intuitie of was het mijn romantisch meisjesidee, dat in die eerste weken van verliefdheid je elkaar toch graag wil zien of horen, maar ik kreeg steevast het gevoel dat hij me op afstand hield, dat het hem niet zo veel uitmaakte of ik er nu was ja dan nee. Uiteindelijk heb ik hem maar twee keer live gezien.
Eind van het verhaal was dat ik op een dag de muren opliep omdat ik hem maar niet hoorde en daardoor de melding kreeg: je zet me het mes op de keel, ik wil je niet meer zien.
Vrienden zeggen ja je stelt zo'n hoge verwachtingen, maar is dat nu zo abnormaal om elkaar toch minstens een keer in de week te willen horen. Ik had hem zelfs graag 1* per week gezien, maar dat was maar om de twee weken. Ondertussen slibte mijn agenda ook wel vol met feestjes en leuke dingen, maar toch ik wou liever hem zien.
Hoe zou ik mijn verwachtingen in een relatie, hunkering naar elkaar kunnen temperen, als het dan zo raar is? Ben ik echt te lang single om hiermee om te gaan? Of was he just not that into me? Of incompatible
Duidelijk hoor,hij vind je niet leuk genoeg om tijd voor te maken. Je hebt trouwens helemaal geen reacties nodig,omdat je dat zelf ook wel aangeeft. Je intuitie bedriegt je niet,luister daar maar naar. Laat hem los en ga verder met je leven. Nu lijk je een hondje wat smeekt om aandacht van zijn baas. Als hij echt geintereseerd was,had hij je gebeld,als hij echt gek op je was,dan had ie tijd gemaakt. Liefde maakt blind,maar de signalen zijn er altijd al in een heel vroeg stadium,zoals je nu merkt. Denk aan jezelf,en laat het gaan.
En anders denk aan het oude gezegde: Als je van iets of iemand houd,laat het dan los. Komt het terug,dan is het van jou. Komt het niet terug,dan is het nooit van jou geweest.
Veel succes,hou je verstand erbij en vertrouw op je intuitie,want die zegt je wat waar is en wat niet.
